20
Roger was dronken. Het kwam eigenlijk nooit voor dat een gast hem trakteerde op de beste wijnen uit zijn eigen kelder.
Op de tweede dag van Margo’s verblijf in The Hermitage had ze vroeg een auto gehuurd en was pas om elf uur ’s avonds weer teruggekomen. Toen waren ze aan de drank gegaan.
Even voor half een, ongeremd vanwege de alcohol, had Roger zijn geheim onthuld. Hij vertelde Margo over zijn broer die beschuldigd van moord in een Amerikaanse gevangenis zat. En hij had gezegd dat hij nooit helemaal overtuigd was van de schuld van zijn broer.
‘Perfect,’ zei Margo.
De volgende dag maakte meneer Braun zijn wandeling over het pad waar hij nooit iemand tegenkwam, waar niemand woonde. Zodra hij vertrokken was gingen twee mannen, vergezeld door Roger, naar The Blue House. De ene droeg een gereedschapskist, de andere een grote witte doos. Er werd geboord in het huisje van meneer Braun.
Toen het boren ophield liep Margo door het park en ging ze bij de ingang van The Hermitage op een muurtje zitten.
Niet lang daarna kwam meneer Braun terug van zijn wandeling. Margo sprong lenig van het muurtje.
‘Meneer Braun! Mag ik u wat vragen?’
Ze vertelde omstandig dat ze van Patty had gehoord dat er zo’n leuk strandje was, maar geen had idee welk strandje Patty bedoelde en dan moest meneer Braun haar toch de weg eens wijzen.
‘Goed,’ zei meneer Braun.
Margo raakte heel even zijn hand aan en vertelde dat Patty bezorgd was geweest over zijn gezondheid en haar had gezegd dat ze versgeperste jus d’orange voor hem maakte, liefst koud geserveerd. Ongemerkt wist Margo meneer Braun met zijn rug naar de huisjes te manipuleren. In haar ooghoek dook Roger op. Hij stak zijn duim omhoog.
‘Zie ik u bij het diner?’ vroeg Margo.
Meneer Braun mompelde maar wat.
Roger had een dubbele kater: van de alcohol en van zijn verraad. Wat had hem bewogen met deze vrouw in zee te gaan? Ze had het ‘een experiment’ genoemd, niet meer dan dat. Ze had met bedragen gegoocheld die Roger deden duizelen. The Hermitage liep niet slecht, maar de schulden bij de bank namen toe en er waren nieuwe investeringen nodig voor reparaties en uitbreidingen. En dan was er die knagende onzekerheid. Hij was het verplicht aan zijn broer. Het was zijn meest nabije familielid. Er was een vrouw die er recht op had te weten of haar man een moordenaar was.
Maar intussen pleegde Roger verraad aan meneer Braun en aan Patty. Hij wilde dat zij niet weggegaan was, dat ze was gebleven om hem kracht te geven deze vrouw te weerstaan.
Meneer Braun had zijn veranda slechts verlaten om een boterham te smeren. Ondanks aandringen van Roger kwam hij niet naar het restaurant. Roger had voorgesteld hem dan nog een kopje koffie te brengen. Dat kon meneer Braun niet weigeren.
Maar Roger had meer bij zich dan de beloofde koffie. Onder zijn arm droeg hij een map.
Hij vertelde meneer Braun over zijn broer, die een moord gepleegd zou hebben in Miami. In de map zaten knipsels uit de lokale kranten. Roger vroeg meneer Braun om een gunst. Hij vroeg of hij de artikelen eens wilde doorlezen en om te zien of hij tot een conclusie kon komen.
Meneer Braun veronderstelde dat Roger een gedeelde last een mindere last zou vinden. En hij was de eigenaar van The Hermitage welgezind. Hij huurde het huisje ver onder de courante prijs, mocht de jeep lenen zo vaak hij wilde, en genoot van de heerlijkste maaltijden.
Roger keerde terug naar het restaurant en meneer Braun sloeg de map open. Door het zwakke licht op de veranda zagen zijn ogen weinig meer dan de schreeuwende krantenkoppen.
Roger had de wekker op vier uur gezet, maar hij kon niet slapen. Om half vier liep hij al naar The Blue House. Zo stil mogelijk draaide hij de loper om in het slot. Hij sloop naar een kastje onder het aanrecht. Daar stond een kleine videorecorder. Roger haalde de cassette uit het apparaat. Toen raapte hij de tekeningen op die verspreid over de vloer lagen.
Hij liep het huisje uit, over het grindpad, door het natte gras. Bij een boom stond Margo.
‘Geef maar aan mij,’ zei ze.
Hij begreep niet meteen waar ze op doelde, het bandje of de tekeningen. Ze pakte de cassette uit zijn hand en negeerde de papieren.
De tekeningen brandden in Rogers handen. Het waren portretten van een monster, het laatste dat Angel, een meisje dat op Shakira leek, in een hotel van Miami gezien had. Margo zag niet dat er tranen in Rogers ogen stonden.